Pośród duchowych dróg na których spotykamy Boga, doświadczając Jego nieskończonej troski i miłości do człowieka, szczególne i wyjątkowe miejsce zajmuje Najświętsza Ofiara – sakrament Eucharystii. To w Nim uczestniczymy – we wspólnocie Ludu Bożego, w Kościele i poprzez Kościół – już tu na ziemi w życiu samego Boga, które w pełni objawi się nam wtedy, gdy zakończymy nasze ziemskie pielgrzymowanie, przekroczymy granice czasu i doczesności. On, którego wielkości i wszechmocy nieskończonego majestatu, przed którym „klękają sami aniołowie, archaniołowie” i święci, którego miłości niewyczerpanej i nieskończonej nie jesteśmy w stanie pojąć, przychodzi do nas w postawie pełnej uniżenia i pokory. W małej śnieżnobiałej Hostii spoczywającej w dłoniach kapłana. Daje nam samego Siebie, swoje Ciało i Krew jako pokaram, największy Dar swojej Miłości, na zawiłe i trudne, ale też radosne i pełne szczęścia ścieżki naszego niezwykłego w swej zwykłości i prostocie życia, na codzienne pielgrzymowanie do „domu Ojca”. Zapewniając, iż „pozostanie z nami po wszystkie dni, aż do skończenia świata”, pragnie, abyśmy przyjmując Go do swojego serca, obficie czerpali z tego niewyczerpanego źródła Bożej Dobroci i Miłości.