Patron Hamburga – św. Ansgar
Św. Ansgar jest znany także pod imieniem Oskar. Urodził się 8 września 801 r. w Amiens. Prawdopodobnie pochodził z rodziny saksońskiej, która wyemigrowała do Francji. W wieku siedmiu lat Ansgar miał widzenie, po którym poczuł powołanie do służby Bogu. Oddano go do klasztoru benedyktyńskiego w Corbie, gdzie uczęszczał do miejscowej szkoły klasztornej. Najprawdopodobniej Ansgarowi odpowiadał styl życia zakonnego, dlatego też wstąpił do Zakonu Benedyktynów i kiedy miał dwanaście lat złożył śluby zakonne. Był zdolnym człowiekiem, co dostrzegli przełożeni zakonni, mianując Ansgara nauczycielem w szkole zakonnej w Corbie. W takim samym charakterze wysłano go w 823 r. do szkoły benedyktyńskiej w klasztorze w Nowej Korbei w Westfalii na terenie dzisiejszych Niemiec, gdzie pełnił swoją funkcję przez cztery lata.
Do cesarza Ludwika I Pobożnego przybył król duński Harald Klak z prośbą o misjonarzy do swojego kraju i wyraził sam chęć przyjęcia chrztu. Wtedy to, w roku 827, Ansgar wraz z innymi braćmi zakonnymi wyruszył do Danii aby głosić Ewangelię. Okazało się, że misjonarze natrafili na silny opór ze strony pogańskich możnowładców. Dlatego też Ansgar przebywał w Danii tylko przez 18 miesięcy, po czym wrócił na dwór cesarski. Wkrótce cesarz wysłał Ansgara na kolejną wyprawę misyjną, tym razem do Szwecji. W Szwecji, w miejscowości Birka, Ansgar wybudował pierwszy na ziemi skandynawskiej kościół. Tu także, podobnie jak w Danii, praca misyjna napotykała na wielkie przeciwności. Z tego też powodu Ansgar po dwóch latach powrócił ponownie na dwór cesarski.
W roku 831 na sejmie w Diedenhofen tworzono nowe biskupstwa na terenie Niemiec. Wtedy to Ansgara powołano na nowo utworzoną stolicę biskupią do Hamburga. Biskup Metzu konsekrował Ansgara, a papież Grzegorz IV mianował go arcybiskupem i swoim legatem na kraje północne. Arcybiskup Ansgar wraz z podległymi mu duchownymi pracował nad chrystianizacją Szlezwiku-Holsztynu. Dzieło to jednak wówczas nie powiodło się, między innymi z powodu zniszczenia przez Duńczyków Hamburga w 845 r. Po śmierci biskupa Bremy cesarz wyznaczył abp. Ansgara na to biskupstwo, jednakże metropolita Kolonii i sam papież sprzeciwili się decyzji cesarskiej. Dopiero w 858 r. abp Ansgar objął diecezję w Bremie, nadal usilnie pracując nad chrystianizacją Danii i Szwecji. Dzięki pracy misyjnej abp. Ansgara w latach 852-853 król szwedzki Olaf nawrócił się i przyjął chrzest.
Papież Mikołaj I w roku 864 wyłączył diecezję Bremę z metropolii kolońskiej i połączył z nową prowincją kościelną w Hamburgu-Bremie. Od tego czasu abp Ansgar mógł już samodzielnie, bez żadnych przeszkód kierować pracą misyjną w Skandynawii. W Bremie dokończył budowę kamiennego kościoła oraz założył trzy klasztory.
Zawsze słynął z pobożności i dzieł miłosierdzia. Jego biograf i uczeń Rimbert napisał, że abp Ansgar: „na zewnątrz był apostołem, wewnątrz mnichem". Pełen zasług, nadmiernie utrudzony pracą misyjną, abp Ansgar zmarł w Bremie, w dniu 3 lutego 865 r. Nadano mu zaszczytny i zasłużony tytuł „Apostoła Północy”. W ikonografii przedstawia się św. Ansgara w otoczeniu nawróconych z pogaństwa chrześcijan, w ręku natomiast trzyma miniaturę kościoła (pobudował świątynię w Szwecji i Bremie).
Głoszenie Ewangelii Ansgar łączył z wewnętrznym samodoskonaleniem. Od czasu do czasu odchodził do samotni. W sposób szczególny troszczył się o przesiedleńców, wdowy i sieroty. Według przekazów, jeszcze za życia uczynił wiele cudownych uzdrowień, jednak z pokory uważał siebie za grzesznika. Dobre uczynki oraz cuda dokonywał w tajemnicy. Cześć oddawana mu była na tyle duża, że dwa lata po śmierci został zaliczony do grona świętych. Jego nieuległe rozkładowi relikwie do czasów reformacji były przechowywane w Hamburgu. Później złożono je w ziemi. Do dziś zachowały się tylko ich cząstki. Liturgiczny obchód ku czci św. Ansgara przypada na dzień 3 lutego.
