Niedziela Palmowa

W niedzielę 10 kwietnia przypada w tym roku VI niedziela Wielkiego Postu nazywana "Niedzielą Palmową", inaczej Niedzielą Męki Pańskiej. Rozpoczyna ona najważniejszy i najbardziej uroczysty okres w roku liturgicznym - Wielki Tydzień.

Liturgia Kościoła wspomina tego dnia uroczysty wjazd Pana Jezusa do Jerozolimy, o którym mówią Ewangeliści. Uroczyste Msze św. rozpoczynają się od obrzędu poświęcenia palm i procesjonalnego wejścia do kościoła. Zwyczaj święcenia palm pojawił się ok. VII w. we Francji. Z kolei procesja wzięła swój początek z Ziemi Świętej. To właśnie Kościół w Jerozolimie starał się bardzo dokładnie powtarzać wydarzenia z życia Pana Jezusa. W IV w. istniała już procesja z Betanii do Jerozolimy. W Niedzielę Palmową patriarcha otoczony tłumem ludzi wsiadał na osiołka i wjeżdżał na nim do Świętego Miasta, zaś zgromadzeni wierni, witając go z radością, ścielili przed nim swoje płaszcze i palmy. Następnie wszyscy udawali się do bazyliki Zmartwychwstania, gdzie sprawowano uroczystą liturgię. Procesja ta rozpowszechniła się w całym Kościele.

W Rzymie VI niedziela Wielkiego Postu początkowo była obchodzona wyłącznie jako Niedziela Męki Pańskiej, podczas której uroczyście śpiewano Pasję. Dopiero w IX w. do liturgii rzymskiej wszedł jerozolimski zwyczaj urządzenia procesji upamiętniającej wjazd Pana Jezusa do Jeruzalem. Z czasem jednak obie te tradycje połączyły się, dając liturgii Niedzieli Palmowej podwójny charakter - wjazd i pasja.

          OSIOŁKOWA DROGA

          Osiołek właśnie siano jeść skończył,

          gdy niespodzianie żłób mu zabrano.

          W kącie, naprzeciw, żłób teraz stał

          i światłem świecił.

          Lampa we żłobie?, mruknął Osiołek,

          przyjrzę się bliżej, co to tam jest.

          Przy żłobie stanął znieruchomiały,

          dziecko zobaczył, w promieniach całe.

          A to dopiero!..., mówił do siebie,

          to nic nie szkodzi..., będzie nas więcej.

          A co tam siano...,

          on mi je odda, urośnie przecież.

          A to, że świeci, to też się przyda,

          lampy nie trzeba, bo wszystko widać.

          Woły się budzą, kury i kaczki,

          mruczał Osiołek, klęcząc u żłobu. Śmiał się i śmiał się.

           Ruch wokół żłobu wnet powstał duży,
           przyszli pasterze.
           I jeszcze tacy, których Osiołek nigdy nie widział,
           w blask przyodziani i skrzydła mieli.

           U żłobu stali, śpiewy radosne rozpoczynali,
           do tego grali, w pas się kłaniali.
           A Osiołkowi siana rzucili
           i odlecieli tam, skąd przybyli.

          Obfitość siana i wspomnień tyleż,

          dzień w dzień przeżuwał stary Osiołek.

          Chłopca Jasnego na grzbiecie woził,

          W palmowe gaje, w piaski pustyni, w egipskie strony.

          Chłopca swojego byłby nie poznał, kiedy ten urósł,

          gdyby nie światłość, co z niego biła.

          I też go powiózł, drogą z palmowych liści usłaną,

          Starego Miasta otwartą bramą.

          Osiołek właśnie siano jeść skończył,

          gdy coś błysnęło i zaraz zgasło.

          Wyjdę, zobaczę, powiedział sobie,

          na krwi kałuże zaraz się natknął.

          Wąchał i wąchał, serce w nim drżało,

          mój Jasny chłopiec... jego już nie ma?

          Coś się z nim stało... ta krew jest jego!

          On już nie przeżył dnia dzisiejszego!

          A jeszcze wczoraj, w mojej gospodzie, rozmawiał ze mną,

          głaskał mnie jeszcze po tej wieczerzy !

          Ta krew jest jego !

          Mój Jasny chłopiec, on dzisiejszego dnia już nie przeżył !

          Jak wtedy, światłość pośrodku nocy,

          tak teraz, za dnia, ciemność i grzmoty, jak jakaś burza.

          Nie słyszał grzmotów, nie spostrzegł nocy, stary Osiołek,

          Płakał i płakał. Klęczał bez czucia przy krwi kałużach.

          Bernadetta Juras